بیداء (مفردات‌نهج‌البلاغه)بَیْدَاء (به فتح باء و سکون یاء) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای بیابان خالی، می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص آفرینش زمین، از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیبَیْدَاء (به فتح باء و سکون یاء) به معنای بیابان خالی، آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «البیداء: الفلاة.» جمع این واژه «بید» بر وزن شیر است. ۲ - کاربردهاامام (صلوات‌الله‌علیه) در خصوص آفرینش زمین فرموده است: «و فرّقها فی سهوب بیدها و اخادیدها و عدّل حرکاتها بالراسیات من جلامیدها؛ خداوند چشمه‌ها را در زمین‌های بیابان‌های آن پراکنده کرد و حرکات آن‌را با کوه‌ها و صخره‌های ثابت تعدیل فرمود.» «سهوب»: جمع سهب به معنی زمین خالی و فلات است. ۳ - تعداد کاربرداین واژه یک‌بار در «نهج البلاغه» آمده است. ۴ - پانویس
۵ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بیداء»، ص۱۶۳. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|